Eindelijk!
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
20 Maart 2008 | Nederland, Maarssen
Sorry allemaal! Maar net toen ik wilde gaan computeren ging alle stroom wederom uit.. bij deze het vertraagde bericht van afgelopen dinsdag. Verder weinig nieuws. Morgen vrije dag, maandag vrij, dan dinsdag tot dinsdag een toetsweek en de rest van april is het vakantie. Dus ja.. afgelopen nacht bezoek gehad van 3 vleermuizen, dus ook niet zo heel lekker geslapen ;)
Jaaa, we hebben stroom! Gisteravond werden we blij verrast toen ineens het licht aan ging. Het hele dorp jubelde en ging direct zingen en dansen. Geweldig! Ik heb geprobeerd mee te doen met de kinderen die dansden met de muziek van onze radio, maarre.. ik kan het toch niet zoals zij dat kunnen!
Nu had ik een heel verhaal geschreven, maar de laptop die ik heb, die gaat op floppies (erg oud) en hier lust de computer hier niet. Dus.. dit keer houd ik het wat korter ben ik bang.
Alles is goed hier. De reis was erg lang. Ik geloof dat ik langer moest wachten door alle vertragingen dan dat ik echt gereisd heb. De vlucht naar London was rampzalig en best heel eng door de storm, maar ik had een leuk reisgezelschap. Helaas door de storm ook geen catering, wat ik eigenlijk nog het ergste vond, omdat ik tot 2 uur moest wachten en behoorlijk trek en dorst had. Gelukkig had ik in London alle tijd. Daar mocht ik zelfs avondeten gaan zoeken, toen ik daar zag dat mijn vlucht 1 uur en 10 minuten later ging. En het was al 6,5 uur wachten! Waar was ik aan begonnen… Op het vliegveld in Lusaka mocht ik met het trapje de landingsbaan opstappen en het weer was echt heel anders! Het was superwarm en heel vochtig! Het had net nog geregend. Ik had snel mijn bagage (er was wel 1 band :P) en was ook al direct geprikt. Stomme muggen! Vervolgens een stempeltje gekregen voor 30 dagen, dus ik kan straks naar ergens anders om mijn verblijf te verlengen…
Toen op zoek naar geld. De twee aanwezige pinautomaten wilden mijn kaart niet hebben en ook de mensen van 2 banken konden mij niet helpen. Dus het beetje aan euro’s wat ik had maar ingewisseld in Kwacha’s. Ik had 20 euro, goed voor 107.000 kwacha. De taxi naar de lodge ging mij 110.000 K kosten, dus ik had de man goed verteld dat we alle banken eerst langs moesten, wilde hij zijn geld krijgen. Dat was geen probleem. Onderweg genoten van het landschap. Alles heel erg groen (einde van het regenseizoen en het begin van het koude seizoen.. minimaal 24 graden, brrr!), mooie natuur, allemaal mensen lopen, werken (gras maaien met een zeis) en fietsen langs de kant van de weg. Heerlijk! Maar toch kon ik er niet erg van genieten, want 3 banken later had ik nog altijd geen geld. Bij de 4e bank verwees de man mij door naar een bank iets verderop. Toen die automaat mijn kaartje wel wilde, was ik zooooo opgelucht! Een goed begin van de reis dus. Doordat ik maximaal 2.000.000 kwacha per keer op kon nemen, moest ik 2x pinnen. Ik wilde namelijk 3,75 miljoen hebben en voelde me echt tof en ook een beetje te rijk toen ik zo’n groot pakket geld in mijn handen had. De lodge was snel gevonden en vanaf daar naar het busstation gelopen om een bus te regelen. Wat een chaos! Allemaal vrienden van mij die mij allemaal heel lief en aardig vonden, en waar ik ook heen moest, zij konden helpen. Jaja, fijn. Ook ben ik nog nooit zo vaak nagekeken, nagefloten en wilden zo veel mensen met me trouwen! Een beetje bang was ik dus wel, toch een beetje als klein meisje lopend en zoekend daar in die mierenhoop van mensen. Ergens uiteindelijk maar iemand als vriend beschouwd en ik kocht voor 105.000 kwacha een busticket naar Chinsali. Ik kreeg een vodje als bewijs. De bus zou om 16.00 uur gaan, dus ik had nog 5 uur wachttijd in de lodge, waar ik me vermaakt heb met wat anderen. Ook een lokale SIMkaart gekocht, dus mijn nederlandse nummer is even buiten gebruik. De taxibestuurder wist gelukkig uit mijn buskaartje af te leiden welke bus voor mij bestemd was. Dat was nou net diegene die 1 band had die nog gewisseld werd. Mijn koffer werd uit mijn handen gerukt en ingeladen en direct wilden de vriendelijke helpers daarvoor geld zien natuurlijk. Ik had niet erom gevraagd, maar goed. Binnen was 1 andere vrouw netjes op tijd, Dorothy. Met haar gepraat en zij kwam tijdens de reis naast mij zitten. Ik zat op een plekje bij het raam, waarbij ik bij elke stop met mijn neus tegen het raam zat te kijken of mijn koffer wel in de bus bleef. Je weet maar nooit. Ook kwamen bij elke stop vele kinderen met allerlei goederen op ons af rennen. Drinken, koekjes, fruit, alles was te krijgen. Tijdens de reis gezellig muziekje op en film. Alles in het Bemba, dus ik verstond er niets van. Om 7 uur werd het donker, dus vanaf toen was het uitzicht alleen zwart. Ik had al een tijd niet geslapen, maar wilde deze reis zeker wakker blijven. Om 2 uur was ik in Chinsali. Daar stond ik dan: alles helemaal donker, 2 koffers bij me en niemand die ik kende. Ondertussen was mijn telefoon ook leeg, dus ik kon niet iemand bellen. Eerder die avond had ik mr. Chomba geprobeerd te bereiken, de eigenaar van het hotel daar en betrokken bij de Nederlandse organisatie Joy of a Toy, maar dat was niet gelukt. Wel had ik Victoria uit kunnen leggen dat ik die nacht zou komen en gevraagd of zij mr. Chomba op de hoogte wilde brengen. Dat was dus ook niet gelukt. Gelukkig zijn de mensen hier ook echt zorgzaam, dus Dorothy hield mijn hand goed vast, terwijl ze woedend door haar eigen telefoon schreeuwde dat mr Chomba mij moest komen halen. Ze liet me pas los toen hij er na 5 minuten was. Heel fijn om vervolgens eindelijk in een bed te zijn en te slapen! Dat had ik al heel lang niet gedaan.
De volgende ochtend had ik best trek (ik had sinds de vliegtuigmaaltijd niet meer gegeten) dus kreeg ik rijst met een gefrituurde ei. Dat doe je dus ook maar 1x in je leven. Het was echt heel veel en daarna ben ik naar Kalwala gebracht en ben ik aan het hele dorp voorgesteld geloof ik. Alle docenten waren naar een bijeenkomst ergens, dus Natalie (Nederlands meisje wat hier al was) was er ook niet. Die kwam later die middag en ik ben nog altijd blij dat we met zn tweeen zijn.
Het leven hier is dus begonnen. Alles is echt heel primitief. Het ritme was we aanhouden is als volgt: om 5 of 6 uur staan de mensen op, dus wij ook netjes om half 7. Terwijl de mensen alles aanvegen met een bezem van takken (voor buiten) of gras (voor binnen) ontbijten wij met een banaan. Vervolgens begint om half 8 de school. Of nou ja.. als de docent er dan is. Het blijft afrika! Om 11 uur eindigt de school. De ouderen eindigen om 1 uur. Daarna gaan we afwassen en kleren wassen. Dat gebeurt in de rivier. We kunnen dan ook direct water halen (ehm ja.. dat is inderdaad die zelfde rivier). Intussen is het dan rond 4 uur en beginnen we snel met koken. Het koken doen we op houtskool en een pannetje. Een soort bbq-en dus, maar dan anders. En dan wachten tot het water kookt om vervolgens rijst met tomaten ofzo te maken. Na het eten gaan we al bijna weer naar bed. Het is om 7 uur pikkedonker, dus dan valt er weinig meer te doen zonder stroom.
Het eerste eten wat ik hier had, na de rijst, was cornflakes :D Dat was best heel prettig, ware het niet dat de maaltijd als volgt gemaakt was: Water koken, koffiemelk in een beker doen, water erbij, beetje suiker, roeren, cornflakes erin, klaar! Goed… Gelukkig (ja echt brus!) kreeg ik er witte bonen in tomatensaus bij. Die waren dan weer koud. Jaja… Ik begrijp het denk ik nog niet allemaal, maar het was wel heel lekker!
Ik voel me best wel goed hier. Al ben ik het al wel zat. Alles is hier echt vreselijk saai! Ik kan slecht tegen stilzitten en hier heb je geen keuze. Je moet wel stil zitten en wachten tot je maar weer mag gaan koken ofzo. Best vervelend, verplichte rust. Het dorp is klein en er is verder eigenlijk niets te doen.
De kinderen hier vinden me geweldig! De allerkleinsten waren vrijdag nog aan het krijsen en schreeuwen toen ze me zagen, maar ook zij zijn nu gewend. De kleine meisjes waren dolenthousiast over mijn haar. Ze hebben er al uren aan gefrunnikt. Ze kennen hier ook geen lang haar, dus het was heel tof. De docenten hebben al geprobeerd om de formule van het haar laten groeien van me te ontfrutselen, maar toen ik vertelde dat het vanzelf groeide en je er niets mee hoefde te doen, lachten ze alleen maar.
Je voelt je hier als blanke ook best bekeken. De kinderen komen de straat op rennen als je met de auto langsrijdt en iedereen wil graag je een handje geven. Ik ben gewoon zoooo populair! Iedereen in het dorp kent mij inmiddels als de ware Helen. Natalie, die eerder kwam dan ik, werd voor mij aangezien en dat zorgde voor een grote verwarring, toen ik mij als Ellen voorstelde. Alles is nu rechtgezet en ze weten precies wie ik ben en waar ik ben. Wanneer je eten kookt of buiten bent, komen er direct kinderen op je af. Je kunt gewoon niet zonder ze ergens zijn. Een heel bijzondere ervaring hier dus!
Vervoer naar de stad gebeurt met het openbaar vervoer, waar je soms wel 2 uur op moet wachten. Het is een kwestie van langs de weg gaan staan en wachten tot er iemand toevallig langs rijdt. Dan kun je mee. En dan moet er nog stroom zijn en het internetcafe nog open zijn (in het weekend is die gesloten) en dan kan ik eindelijk het internet op. Ik kan het dus best waarderen als jullie geen mails sturen ;) Ik kan ze namelijk niet allemaal beantwoorden. Het internet hier is net zo duur als in Nederland, dus dat kost me genoeg. Hopelijk is het in Nederland ook allemaal goed. We zitten hier best afgesloten van alles, al krijgt de school wel dagelijks de krant van Zambia. Die is in het Engels, maar geeft nou niet echt de informatie die ik graag zou weten.
Goed, het is alweer tijd om naar de ‘bushalte’ te lopen en te wachten tot er iemand komt die me weer mee naar huis gaat nemen. Toch nog een heel verhaal geworden!
O ja, het uploaden van foto’s wil nog niet echt lukken, dus dat zal ik de volgende keer proberen!
Jaaa, we hebben stroom! Gisteravond werden we blij verrast toen ineens het licht aan ging. Het hele dorp jubelde en ging direct zingen en dansen. Geweldig! Ik heb geprobeerd mee te doen met de kinderen die dansden met de muziek van onze radio, maarre.. ik kan het toch niet zoals zij dat kunnen!
Nu had ik een heel verhaal geschreven, maar de laptop die ik heb, die gaat op floppies (erg oud) en hier lust de computer hier niet. Dus.. dit keer houd ik het wat korter ben ik bang.
Alles is goed hier. De reis was erg lang. Ik geloof dat ik langer moest wachten door alle vertragingen dan dat ik echt gereisd heb. De vlucht naar London was rampzalig en best heel eng door de storm, maar ik had een leuk reisgezelschap. Helaas door de storm ook geen catering, wat ik eigenlijk nog het ergste vond, omdat ik tot 2 uur moest wachten en behoorlijk trek en dorst had. Gelukkig had ik in London alle tijd. Daar mocht ik zelfs avondeten gaan zoeken, toen ik daar zag dat mijn vlucht 1 uur en 10 minuten later ging. En het was al 6,5 uur wachten! Waar was ik aan begonnen… Op het vliegveld in Lusaka mocht ik met het trapje de landingsbaan opstappen en het weer was echt heel anders! Het was superwarm en heel vochtig! Het had net nog geregend. Ik had snel mijn bagage (er was wel 1 band :P) en was ook al direct geprikt. Stomme muggen! Vervolgens een stempeltje gekregen voor 30 dagen, dus ik kan straks naar ergens anders om mijn verblijf te verlengen…
Toen op zoek naar geld. De twee aanwezige pinautomaten wilden mijn kaart niet hebben en ook de mensen van 2 banken konden mij niet helpen. Dus het beetje aan euro’s wat ik had maar ingewisseld in Kwacha’s. Ik had 20 euro, goed voor 107.000 kwacha. De taxi naar de lodge ging mij 110.000 K kosten, dus ik had de man goed verteld dat we alle banken eerst langs moesten, wilde hij zijn geld krijgen. Dat was geen probleem. Onderweg genoten van het landschap. Alles heel erg groen (einde van het regenseizoen en het begin van het koude seizoen.. minimaal 24 graden, brrr!), mooie natuur, allemaal mensen lopen, werken (gras maaien met een zeis) en fietsen langs de kant van de weg. Heerlijk! Maar toch kon ik er niet erg van genieten, want 3 banken later had ik nog altijd geen geld. Bij de 4e bank verwees de man mij door naar een bank iets verderop. Toen die automaat mijn kaartje wel wilde, was ik zooooo opgelucht! Een goed begin van de reis dus. Doordat ik maximaal 2.000.000 kwacha per keer op kon nemen, moest ik 2x pinnen. Ik wilde namelijk 3,75 miljoen hebben en voelde me echt tof en ook een beetje te rijk toen ik zo’n groot pakket geld in mijn handen had. De lodge was snel gevonden en vanaf daar naar het busstation gelopen om een bus te regelen. Wat een chaos! Allemaal vrienden van mij die mij allemaal heel lief en aardig vonden, en waar ik ook heen moest, zij konden helpen. Jaja, fijn. Ook ben ik nog nooit zo vaak nagekeken, nagefloten en wilden zo veel mensen met me trouwen! Een beetje bang was ik dus wel, toch een beetje als klein meisje lopend en zoekend daar in die mierenhoop van mensen. Ergens uiteindelijk maar iemand als vriend beschouwd en ik kocht voor 105.000 kwacha een busticket naar Chinsali. Ik kreeg een vodje als bewijs. De bus zou om 16.00 uur gaan, dus ik had nog 5 uur wachttijd in de lodge, waar ik me vermaakt heb met wat anderen. Ook een lokale SIMkaart gekocht, dus mijn nederlandse nummer is even buiten gebruik. De taxibestuurder wist gelukkig uit mijn buskaartje af te leiden welke bus voor mij bestemd was. Dat was nou net diegene die 1 band had die nog gewisseld werd. Mijn koffer werd uit mijn handen gerukt en ingeladen en direct wilden de vriendelijke helpers daarvoor geld zien natuurlijk. Ik had niet erom gevraagd, maar goed. Binnen was 1 andere vrouw netjes op tijd, Dorothy. Met haar gepraat en zij kwam tijdens de reis naast mij zitten. Ik zat op een plekje bij het raam, waarbij ik bij elke stop met mijn neus tegen het raam zat te kijken of mijn koffer wel in de bus bleef. Je weet maar nooit. Ook kwamen bij elke stop vele kinderen met allerlei goederen op ons af rennen. Drinken, koekjes, fruit, alles was te krijgen. Tijdens de reis gezellig muziekje op en film. Alles in het Bemba, dus ik verstond er niets van. Om 7 uur werd het donker, dus vanaf toen was het uitzicht alleen zwart. Ik had al een tijd niet geslapen, maar wilde deze reis zeker wakker blijven. Om 2 uur was ik in Chinsali. Daar stond ik dan: alles helemaal donker, 2 koffers bij me en niemand die ik kende. Ondertussen was mijn telefoon ook leeg, dus ik kon niet iemand bellen. Eerder die avond had ik mr. Chomba geprobeerd te bereiken, de eigenaar van het hotel daar en betrokken bij de Nederlandse organisatie Joy of a Toy, maar dat was niet gelukt. Wel had ik Victoria uit kunnen leggen dat ik die nacht zou komen en gevraagd of zij mr. Chomba op de hoogte wilde brengen. Dat was dus ook niet gelukt. Gelukkig zijn de mensen hier ook echt zorgzaam, dus Dorothy hield mijn hand goed vast, terwijl ze woedend door haar eigen telefoon schreeuwde dat mr Chomba mij moest komen halen. Ze liet me pas los toen hij er na 5 minuten was. Heel fijn om vervolgens eindelijk in een bed te zijn en te slapen! Dat had ik al heel lang niet gedaan.
De volgende ochtend had ik best trek (ik had sinds de vliegtuigmaaltijd niet meer gegeten) dus kreeg ik rijst met een gefrituurde ei. Dat doe je dus ook maar 1x in je leven. Het was echt heel veel en daarna ben ik naar Kalwala gebracht en ben ik aan het hele dorp voorgesteld geloof ik. Alle docenten waren naar een bijeenkomst ergens, dus Natalie (Nederlands meisje wat hier al was) was er ook niet. Die kwam later die middag en ik ben nog altijd blij dat we met zn tweeen zijn.
Het leven hier is dus begonnen. Alles is echt heel primitief. Het ritme was we aanhouden is als volgt: om 5 of 6 uur staan de mensen op, dus wij ook netjes om half 7. Terwijl de mensen alles aanvegen met een bezem van takken (voor buiten) of gras (voor binnen) ontbijten wij met een banaan. Vervolgens begint om half 8 de school. Of nou ja.. als de docent er dan is. Het blijft afrika! Om 11 uur eindigt de school. De ouderen eindigen om 1 uur. Daarna gaan we afwassen en kleren wassen. Dat gebeurt in de rivier. We kunnen dan ook direct water halen (ehm ja.. dat is inderdaad die zelfde rivier). Intussen is het dan rond 4 uur en beginnen we snel met koken. Het koken doen we op houtskool en een pannetje. Een soort bbq-en dus, maar dan anders. En dan wachten tot het water kookt om vervolgens rijst met tomaten ofzo te maken. Na het eten gaan we al bijna weer naar bed. Het is om 7 uur pikkedonker, dus dan valt er weinig meer te doen zonder stroom.
Het eerste eten wat ik hier had, na de rijst, was cornflakes :D Dat was best heel prettig, ware het niet dat de maaltijd als volgt gemaakt was: Water koken, koffiemelk in een beker doen, water erbij, beetje suiker, roeren, cornflakes erin, klaar! Goed… Gelukkig (ja echt brus!) kreeg ik er witte bonen in tomatensaus bij. Die waren dan weer koud. Jaja… Ik begrijp het denk ik nog niet allemaal, maar het was wel heel lekker!
Ik voel me best wel goed hier. Al ben ik het al wel zat. Alles is hier echt vreselijk saai! Ik kan slecht tegen stilzitten en hier heb je geen keuze. Je moet wel stil zitten en wachten tot je maar weer mag gaan koken ofzo. Best vervelend, verplichte rust. Het dorp is klein en er is verder eigenlijk niets te doen.
De kinderen hier vinden me geweldig! De allerkleinsten waren vrijdag nog aan het krijsen en schreeuwen toen ze me zagen, maar ook zij zijn nu gewend. De kleine meisjes waren dolenthousiast over mijn haar. Ze hebben er al uren aan gefrunnikt. Ze kennen hier ook geen lang haar, dus het was heel tof. De docenten hebben al geprobeerd om de formule van het haar laten groeien van me te ontfrutselen, maar toen ik vertelde dat het vanzelf groeide en je er niets mee hoefde te doen, lachten ze alleen maar.
Je voelt je hier als blanke ook best bekeken. De kinderen komen de straat op rennen als je met de auto langsrijdt en iedereen wil graag je een handje geven. Ik ben gewoon zoooo populair! Iedereen in het dorp kent mij inmiddels als de ware Helen. Natalie, die eerder kwam dan ik, werd voor mij aangezien en dat zorgde voor een grote verwarring, toen ik mij als Ellen voorstelde. Alles is nu rechtgezet en ze weten precies wie ik ben en waar ik ben. Wanneer je eten kookt of buiten bent, komen er direct kinderen op je af. Je kunt gewoon niet zonder ze ergens zijn. Een heel bijzondere ervaring hier dus!
Vervoer naar de stad gebeurt met het openbaar vervoer, waar je soms wel 2 uur op moet wachten. Het is een kwestie van langs de weg gaan staan en wachten tot er iemand toevallig langs rijdt. Dan kun je mee. En dan moet er nog stroom zijn en het internetcafe nog open zijn (in het weekend is die gesloten) en dan kan ik eindelijk het internet op. Ik kan het dus best waarderen als jullie geen mails sturen ;) Ik kan ze namelijk niet allemaal beantwoorden. Het internet hier is net zo duur als in Nederland, dus dat kost me genoeg. Hopelijk is het in Nederland ook allemaal goed. We zitten hier best afgesloten van alles, al krijgt de school wel dagelijks de krant van Zambia. Die is in het Engels, maar geeft nou niet echt de informatie die ik graag zou weten.
Goed, het is alweer tijd om naar de ‘bushalte’ te lopen en te wachten tot er iemand komt die me weer mee naar huis gaat nemen. Toch nog een heel verhaal geworden!
O ja, het uploaden van foto’s wil nog niet echt lukken, dus dat zal ik de volgende keer proberen!
-
20 Maart 2008 - 11:14
Jeroen:
Inderdaad eindelijk! Wel heel verhaal en leuk om te lezen, die foto's houden we nog wel tegoed dan! -
20 Maart 2008 - 11:58
Theo En Ans:
Hoi Ellen, Fijn dat de stroom het weer doet en dat je veilig bent aangekomen. Omdat Ilse en Tako een weekje op wintersport zijn, as ik deze week op Finn en dat is heel erg leuk. (Ook ik moet vroeg op deze week, want hij is zo rond zes uur of half zeven echt klaar wakker en dan brabbelt hij de oren van je (slaperige) hoofd!)Leuk dat je zo'n lkker lang verhaal schrijft, dan beleven we het een beetje mee. Ik ben heel beniewd naar de foto's. -
20 Maart 2008 - 12:48
Ada:
Wat een mooi verhaal!
Wanneer je je verveelt kan je altijd nog aan een portfolio,ontwikkelplan,lesbrief etc. werken.... (grapje)
In Nederland gaat het sneeuwen deze Paasdagen!
-
20 Maart 2008 - 13:42
Tatjana:
eeej meis
super om te lezen! bale dat je je verveeld, ma met al die afleiding van die lieve kindjes zal het vast wel goed komen tog;) Ben heel benieuwt naar je foto's!
Morge hebben we weer gebedsgroep zullen voor je bidden;)
Heel veel liefs en succes Daar!
X GBU -
20 Maart 2008 - 18:31
Janneke:
Hey LL,
Gaaf om wat van je te horen!
Heel veel plezier nog, en leer maar snel de plaatselijke taal, dat geeft je wat te doen. Kus, J -
20 Maart 2008 - 20:44
Theo En Arline:
Wat een verhaal! Ik zie het al voor me dat al die kleine zwarte kindertjes aan je haar zitten te frunniken.
Ik ben ook benieuwd hoe het lesgeven gaat, begrijpen ze je een beetje?
Groetjes en houd je taai. -
20 Maart 2008 - 21:07
Karin En Huibert:
hey LL,
Blij te horen dat het je daar goed gaat. Wel wennen hoor, en met al die mensen die je wel (of toch niet) kunt vertrouwen. Vandaag was mijn afstudeerdag. Ik was super zenuwachtig, maar alles ging goed. De hele familie was present en de docenten reageren bij de verdediging wel ok. Maar ik ben er nu doorheen en geslaagd uiteraard. Heb voor mn thesis een 8 gekregen, dus echt super blij nu! Vanavond lekker helemaal losgaan en genieten van dit afgesloten deel van mijn leven (ahum). Eerste weekjes bij DSV nu ook achter de rug, was wel even wennen. Die werktijden! Om zes uur opstaan, ben ik echt niet gewend als studentje natuurlijk. Jij veel succes met alles en tot hoorz. -
21 Maart 2008 - 07:52
Ruben En Sandra:
hey ll
leuk om je verhalen te lezen
hoop dat je snel wat te doen hebt
dikke kus ruub en san -
21 Maart 2008 - 16:16
Caroline:
Heey meis!!
Super leuk je lange verhaal te lezen!! Je maakt zo te lezen erg veel bijzondere dingen mee!! Erg fijn te lezen hoe je alles mee maakt daar! Maak er een mooie tijd van , en we merken het wel wanneer je weer op internet kan;)
Heel veel liefs,
Caroline -
21 Maart 2008 - 22:49
Hannie:
Hallo Ellen,
Via Jeroen gehoord(hij had een link op het forum geplaatst) van dit grote avontuur.
Heel leuk om te lezen hoe het je vergaat daar en wat je zoal meemaakt.
Ik vind je wel dapper als ik zo lees wat je tot nu toe al meegemaakt hebt.
Heel veel plezier nog daar en hopenlijk is er vaak stroom zodat je veel verhalen kunt schrijven hier.
groetjes vanuit Schoonoord,
Hannie -
22 Maart 2008 - 12:14
Papa En Mama:
Lieve Ellen, nou die heenreis die zal je niet vergeten! We kunnen ons voorstellen dat je af en toe even dacht "help", en fijn dat je dan ook mensen tegenkomt die je helpen. Je verdere verhaal met aandacht gelezen en herlezen. We kunnen het ons allemaal niet goed voorstellen hoe het is, je moet het ervaren hebben. Leuk dat de mensen in het dorp je zo goed opvangen. Ja die belangstelling voor je blonde lokken had ik je al voorspeld! Morgen, 1e paasdag, gaan we na de kerk naar oma en opa&beppe. Oma heeft het bericht zelf, maar O&B niet. Dus dat wordt voorlezen, je kan rekenen op hun onverdeelde aandacht. Verder hier alles goed. Koude Paasdagen met sneeuw.
Tot horens/lezens.
Veel liefs,
Papa en mama -
22 Maart 2008 - 16:29
Nelly:
jeetje El,
wat vind ik dit stoer van je zeg!
en uhh vrees niet....over 3 maanden ben je ook niet blank meer!
Take care en kook ze !!
xsie je nichie -
23 Maart 2008 - 11:25
Hoornenborg:
Wat een andere wereld,je beschrijft het heel goed, zodat we, denken we, een beeld krijgen van jou leven daar.Opa kan zich er meer bij voorstellen vanwege zijn reis naar Malawi.We wensen je veel sterkte en ook veel plezier en natuurlijk een leerzame tijd, maar dat zal wel lukken!
Groeten en liefs,
opa en oma Hoornenborg. -
02 April 2008 - 19:04
Jenneke:
Hee Ellen,
Dat klinkt allemaal als een heel super ervaring! Dat verhaal van het openbaar vervoer! Haha! Zou je in NL moeten hebben! Je bent echt in AFRIKA! Geniet ervan he?! Maak maar veel foto's, ook van het landschap en de mensen. Je beschrijving helpt al veel bij de verbeelding.
Hier is alles nog steeds hetzelfde hoor, regen, vervelende leerlingen, (soms ook wel lief hoor), binnenkort gesprek met magda, lentezonnetje dat af en toe door breekt enzovoort. Je kent het.
Nou Helen, Nathalie, of Ellen!!
Heel veel succes nog daar!
x Jenneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
