Mens, erger je niet!

Goed.. voordat ik dit bericht had, wist ik dit nog niet, maar gisteravond hoorden we van Mweembe dat mr Chomba niet naar huis had gemogen. Vanmorgen wilden we hem bezoeken, maar hij zojuist overleden... Alles gaat dus anders lopen dan ik hieronder misschien vermeld heb. Bij deze alsnog het bericht:

Zijn jullie klaar voor een lang verhaal? Want ik denk altijd dat ik weinig te vertellen heb omdat alles zo normaal is, maar het wordt toch altijd een heel stuk! Net zoals dat we dingen plannen (toch maximaal 2 activiteiten op een dag) en dat zelfs dat anders loopt dan gepland.
Dat was bijvoorbeeld zo op dinsdagochtend. Het was toetsweek en we vonden het niet heel nodig dat we nog langer hoefden te kijken hoe de docenten hun toetsen afnamen. We gunden onszelf een uitslaapdagje! We waren allang gewekt door de hanen die onderaan je raam kukelen en niet zachtjes willen doen, maar al vroeg was er ook een aantal fanatiekelingen die op de deur bleven kloppen. Omdraaien en negeren.. maar ze hielden vol! Het bleken de docenten te zijn, er was vandaag een begrafenis en of we mee gingen, want dan moesten we nu komen. Goed, okee, wij snel aangekleed, koekje eten als ontbijt en meegegaan. Het ging om een neef van Pitshu, de concierge van de school. Blijkbaar moet de hele schoolstaff daar dan heen. De kinderen waren ondertussen op het schoolplein of in de lokalen aan het wachten, want de toetsen gingen gewoon door natuurlijk (ja, natuurlijk...). We moesten geld geven aan de docenten en dit werd gebruikt om etenswaren te kopen voor de nabestaanden. We liepen de weg af en op een gegeven moment zette 1 van de docenten een lied in. Zoals echt Afrikaanse mensen betaamd zongen de anderen daarna mee. Wij liepen dus zingend de weg af en kwamen aan bij een huisje met 1 kamertje. Het huisje, net als de meeste huisjes, had een rieten dak. Om het huis heen zat denk ik het hele dorp, heel veel mensen. Allemaal zaten ze daar maar. Wij gingen dus naar binnen en pasten net allemaal op de grond. In het midden lag... tsja... daar lag een mensje. Het lag niet in een kist, maar was omwikkeld met doeken, een soort mummie. Ik kon zien dat het nog maar een heel klein mensje was. Het jongetje was 2 jaar geworden. Binnen werd er verder gezongen en een gebed gedaan. Ik kon uiteraard niets van de woorden begrijpen, maar na het gebed nog 2 liederen gingen we weer naar buiten. Dit kindje was overigens niet aan malaria of aids gestorven. Ze wisten de doodsoorzaak niet, maar dat wordt hier ook niet onderzocht. Het was inmiddels denk ik 1,5 of 2 uur later en toen gingen we terug. Wij gingen dus maar ontbijten en de docenten toets afnemen. Zo heb je toch ineens een heel andere ochtend dan gepland...
Op maandag en woensdag zijn we naar het ziekenhuis gegaan, om mr. Chomba op te zoeken. Het is nog altijd niet duidelijk wat hij heeft, maar het gaat op het moment wel iets beter met hem. Als het goed is, is hij vrijdag ontslagen, om vervolgens thuis verzorgd te worden. In het ziekenhuis vond ik het best smerig. Nee, ik zou hier niet graag liggen. Het stonk er naar urine en alles zag er vervallen uit. Naar mijn idee was de kans groter dat ik daar ziek zou worden, terwijl ik gezond was, dan dat ik tijdens een ziekte er beter ging worden! Op zijn kamerdeur hing een bordje: “Stricktly no visitors”, maar van de dokter mochten wij best naar binnen (ik dacht nog: elk nadeel heb zn voordeel). Ik snap niet waarom het bordje er hing, want tijdens bezoekuren waren er wel 12 mensen op bezoek! Hij ziet er slecht, nee, raar uit. Hij vertoont geen spiertrekkingen op zijn gezicht, eet en drinkt niet en kan niet praten. Hij schrijft wel, maar dat zijn onbegrijpelijke dingen. Hij blijft dus thuis aan het infuus liggen, waar hij vooral veel rust moet krijgen (en niet al die bezoekers hem op mogen zoeken!).
Op woensdag werden we meegenomen op kroegentocht, dus langs delen van Chinsali waar ik nooit geweest was (en niet snel alleen terug zou gaan). De weg werd bezet door koeien/ossen, dus we moesten langzaam rijden, ze wilden niet aan de kant! Wel hebben we een heerlijk Danoontje gegeten! JAAA!!! Eindelijk weer eens iets lekkers! Ik kijk nu al uit naar volgende week, waar we heel veel gaan eten! Haha!
Ik ben nog niet naar Isoka geweest om mijn visum te verlengen, want ivm Chomba was de auto niet beschikbaar. Maar vandaag ga ik dus even vragen aan Mweembe of hij ons niet eventjes brengen wil. Ik heb de tijd tot aan de 12e, dus dat moet vast wel lukken!
De stroomvoorziening is hier redelijk constant. Sinds we stroom hebben is die al de tijd gebleven en valt die elke avond tijdens het eten weg. Heel handig, maar levert vaak romantische diners bij kaarslicht op. Het romantische is er inmiddels wel af Toch blijft het wel leuk om buiten te eten bij kaarslicht, want we eten onder de sterrenhemel. Je kunt hier echt zo veel sterren zien! Alles is helder en de melkweg loopt precies over ons heen! Als de maan schijnt geeft die ook verschrikkelijk veel licht, maarre, ik ben erachter dat die niet kwijt is geraakt (zoals ik dacht), maar dat die te laag staat om door mij te zien. Gelukkig maar!
Vandaag sta ik bijna op 1/3 van mijn reis. Ben ik dan al zo lang weg?! Hmm.. raar... dat betekent dat ik nog 56 nachtjes moet slapen voordat ik naar huis kan. Haha, dat is goed te overzien. Lijkt een heel korte tijd, het gaat wel heel snel allemaal!
Ja, ik ben best wel goed gewend aan alles hier geloof ik. Mijn huid heeft ook al bedacht dat hij zich aan moet passen, dus lekker aan het vervellen en rood/bruin worden. Ik kijk niet meer op van handgrote spinnen in de douche (vannacht had ik er binnen 1 onder een beker gezet, vanmorgen netjes vrijgelaten en toen sloeg Bana Immed hem gewoon plat met dr hand! Dat gaat me nog net iets te ver :$), knabbelende geitjes of kipjes aan mijn 'douchegordijn' of 15 cm grote sprinkhanen. Het is er allemaal! Alle beestjes hier lijken gewoon met een factor 3 vergroot ofzo. Ook ben ik, zoals ik in een reactie las, haha!, gewend aan het wel en niet op tijd komen. Sorry als ik mijn berichten te vroeg of te laat plaats, maar ik weet nooit met zekerheid wanneer ik online ga komen. Het lang wachten op vervoer went ook, zeker nu mijn horlogebatterij leeg is en ik helemaal geen tijdsbesef meer heb, op de stand van de zon na dan. (daar word ik steeds beter in, schatten hoe laat het is op basis van de zon)
O, nog even over school. Dit is zeker GEEN aanrader voor de mensen van Minkema of Studiekabinet. Ik zal er niet over denken om mijn kids op deze manier te huldigen, maar goed. Vrijdag was de afsluiting van term 1. Alle kinderen stonden rondom het schoolplein en in deze kring zaten de docenten op een rij aan tafel. Per klas werd er aangekondigd wie de slimste van de klas was en dus het hoogste had gescoord. Diegene moest naar voren komen, alle docenten een hand geven en die ontving een potlood en een schrift (nou denk ik ook niet dat Inge, Iris of Jana er erg gelukkig van zouden worden). De nummer 2 en 3 ondergingen hetzelfde 'lot' en kregen slechts een potlood. (ho wacht! Ik moet natuurlijk niet ontkennen dat ik mijn Sinterklaaskado's bij het Studiekabinet niet tof vond, ik was erg blij met mijn roze potlood!) De lijst werd verder voorgelezen, de top van de voldoendes. En zo begon de vakantie, 4 weken rust voor alle klassen, behalve grade 9, die hebben de laatste 2 weken van de vakantie wel les.
De kinderen hier. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Ze zijn geniaal! Ze zijn erg speels en vindingrijk. Ze kunnen ballen maken uit afval en laatst heb ik een harp gezien van een tak, een flesje en wat touwtjes. De spelletjes die wij hen leren vinden ze erg leuk! Ze kunnen nu al paaltjesvoetballen, hinkelen en zelfs mens-erger-je-niet-en. Ik wist niet dat dat zo'n geweldig spel was, maar ze blijven erom vragen. (“Madam, *door zijn knien*, game?”) Vooral de dobbelsteen was erg tof, die werd eerst grondig onderzocht. Het spel snapten ze ook snel, al word ik soms gered doordat ze het slaan van iemand nog niet helemaal snappen (A). Wel leuk als ik win natuurlijk! We maken de kinderen hier net iets liever dan ze waren. Ik heb er nu al 2 die me kunnen knuffelen! De anderen zijn met name aan het vechten, krijsen, stenen gooien naar elkaar of elkaar met flesjes aan het meppen. Tsja, word je hard van :S Ik heb weinig kindjes zien huilen, dus het zal wel goed zijn. Zo heeft de buurvrouw waarschijnlijk ook geleerd om gloeiende kooltjes uit de babula (onze barbecue/kookplaat) op te pakken. Ik brand mijn vingers (domme poging), maar zij deed het met gemak! De kinderen zijn hier echt heel erg gelukkig met alles wat ze hebben, dat maakt ze zo bijzonder. Al vind ik het wel heel zielig om te zien hoe ze kijken wat ik weggooi en hoe ze de broodkruimels, die ik laat vallen, opeten of een banaan die helemaal zwart ziet en ik daarom niet meer hoef (“hmmm, honing” zou Johan zeggen). Dan zijn het de zielige arme Afrikakindjes. Maar dat zie je gelukkig maar weinig!
Zaterdag was het schoonmaakdag en dus alles wassen en afwassen bij de rivier. Ik heb me voor het eerst aan mensen zitten ergeren (Mens erger je niet!). Ze stonden te kijken hoe we afwasten. We krijgen natuurlijk altijd al aandacht, maar vandaag tijdens het afwassen kwamen er gewoon mensen alleen maar naar de rivier om te kijken hoe wij aan het afwassen waren. En dan over ons praten. Ik versta ze niet, maar “mzungu, Helleni en Natalie” en dan hard lachen is wel duidelijk. Ook vonden ze dat we het niet goed deden en gingen ze voordoen hoe het dan wel moest. Nou ja, jammer als de onderkant van de pan niet blinkend is, maar dat hoeft niet van ons. Als de binnenkant maar schoon is. Nee hoor, ze halen je pan gewoon uit je handen (of je 'schoongemaakte' pan uit de bak) en gaan die zelf oppoetsen. Ze bleven maar kijken en dan lachen, wanneer wij een schone pan wegzetten. En het waren niet de kinderen kijken hoor, die spelen gewoon in het water, maar de ouders, pppfff! Ik denk dat ik thuis allang op mn kop had gekregen als ik er zo goed mogelijk voor ging zitten om iemand anders te bekijken, aan te staren en uit te lachen. Een soort van kijken hoe een ander zn tent op zet op vakantie, maar dan overduidelijk. Vreselijk. Nou ehm... :$ Daar was ik dus lichtelijk door geirriteerd. Best begrijpelijk, toch?
Dat is eigenlijk het eerste moment van minder prettigheid geweest. Maar daar wil ik niet mee afsluiten, dus ik heb het leukste voor het laatste bewaard. Ik heb het thuis nog niet gemeld, maar ik vind het zeker een goede overweging waard. Ik heb een serieus huwelijksaanbod gehad. Van Mweembe. Met een huwelijksschat. Hij biedt mij 1 koe. Een hele grote, die ook goed melk geeft en die ook op het land kan werken of een kar kan trekken. Tot nu toe heb ik nog geen beter aanbod gehad, dus ja... mochten er toch nog ergens anderen zijn, die denken: WAT!? Maar ik wilde zo graag! Dan zet ik bij deze de markt open: Wie biedt er meer dan 1 koe?